Miron tu był

Dzień zapowiadał się fantastycznie.
Kiedy boso, z nieokiełznaną grzywą i w za dużym swetrze wtoczyłam się do kuchni, powitała mnie radosna (!) aBsio. To niepojęte, co z człowiekiem może zrobić poznanie innego człowieka. (M. dobrze to ujął w Przegorzałach: "Miłość. Po prostu.")

Korzystając z okazji, unosząc się kilka centymetrów nad ziemią, szukałam tej kluboksięgarni.
Nie znalazłam, ale mam już hint, gdzie może być.

Panie w bibliotece sporządziły mi nawet listę z nowymi kawiarniami na Grochowie, także Agussiek, w listopadzie robimy przegląd. Za biblio jest to:

Niestety nic tu po mnie. Gluten rulez.
Mają dobre espresso, though...

A na końcu wylądowałam tu, przy gmachu Opery Narodowej. (Ale to jednak hipsterska mizeria. Towarzystwo się strasznie jara mulami, a wino mają tylko półwytrawne. Co za bieda! Z wioski do wioski...)
"To my już jesteśmy w tym wieku, że..." "Tak. Jesteśmy w tym wieku."
Dziś po omacku wychodzę po kawę i gazetę. Dark shades on w mroźnym powietrzu.

PS. Nie wierzę! Ktoś odważył się nazwać mnie, Wieśniaka, "pyszałkowatym naukowcem z Grochowa"!
Cóż ja mogę odpowiedzieć na taką zniewagę?
Powiem tyle:

"Respect yourself.
Respect the funk.
Respect the ladies."

Word up, MMM!