Poetry

- No i o czym był ten film?
- Był o tym, jak poeta widzi świat. Że jeśli coś mu chodzi po głowie, to wszędzie to widzi i słyszy.
Był o tym, jak postrzegamy naszą tożsamość. On określał siebie jako kierowcę autobusu, mimo że poeta dużo trafniej określiłoby jego sposób funkcjonowania. Kierowca autobusu jako archetyp nie niesie ze sobą tak wielu konotacji, w tym także konotacji w odniesieniu do stylu życia, światopoglądu, postrzegania czasu i przestrzeni, stosunku do przyrody czy pieniędzy.
Był - jakże bardzo był - o fasadowości relacji międzyludzkich i o tym, że nawet bycie poetą nie uchroni nas od lęku przed prawdziwą bliskością z drugim człowiekiem.
Nawet jeśli jest to człowiek, obok którego się budzimy.
Był o kalkach w relacjach męsko-damskich, o tych sztampowych wyjściach do kina, na kolację, do baru, tych wyświechtanych słowach i pocałunkach.
O tym, że to nie ten pakiet zachowań świadczy o jakości relacji.
Był o tym, że często łatwiej nam prowadzić rozmowę z obcym, asymetrycznym rozmówcą - dzieckiem czy obcokrajowcem, niż z najbliższą nam osobą.
Był o ludziach żyjących obok siebie jak wyspy,
a Akon w rękawiczkach ani razu nie zaśpiewał, że
I just had sex.
Był o pustce, smutku, wzajemnym braku zainteresowania, przeraźliwej otchłani lęku, szukaniu i nadawaniu sensu oraz o niemożliwości bycia dla siebie całym światem.
I chyba, a prawie na pewno, był o traumie i o tym, że ona powoduje powyższe.

To jeden z takich związków, o których one mawiają
super i świetny
i od milionów lat jestem szczęśliwą żoną.
Jak ja jestem, ..., szczęśliwa.
It's true!
A ten nowotwór to genetycznie.

A przecież można i tak:



Soulmate wynalazł!
Chceck her out on Spotify.
Niesamowita jest.