Jaka wioska...

Jeśli na kongresie naukowym dostajesz sms’a od Sołtysa, że jest zebranie w sprawie środków unijnych, a następnie – nadal na kongresie – musisz odrzucić jego próbę połączenia;

jeśli na Wiosce konie sforsowały elektropastucha i przybiegły szukać cię pod twoim domem,

a twój Najulubieńszy wypatruje cię w kuchni, to są to niechybne znaki, że Wioska woła i że

keep it real, Koniczek.

 To była jedna z najpiękniejszych wiadomości ever!

Prawie się tam popłakałam na tym wykładzie.

Wobec jakże gwałtownego spadku dostępu do świeżej adrenaliny już w pociągu mogłam się zarazić od Aguśka, co też być może uczyniłam, ale nie byłabym sobą, gdybym wcześniej – z nowo poznaną Archiwistką – nie wymyśliła projektu współpracy uniwersytetów Nadodrzańskiego i Nadłyńskiego.

Chwilę później, MS zostawiła mnie na Konwaliowej wskazując na

wannę,

świeczki,

melisę,

łóżko,

numer do susharni z dowozem.

„Będę około szóstej. Pa!”

Trzy tygodnie w trzech krajach jednak wymagają nie lada kondycji i siły fizycznej,

ale z pomocą przyjechał kurier:

Musiał być tam sos sojowy z glutenem,

bo zrzuciwszy z siebie ubrania spałam tak,
jak tylko po opiatach potrafię,
aż obudził mnie sen,
w którym wraz ze Współwieśniakiem tańczyłam do tej piosenki popijając piwo z puszki,
czego nigdy w życiu nie robiłam,
co sen podwójnie czyni opiatowym:

Tako uczy StarszaSiostra

I got the remedy