O kobietach i miśkach

Pianistka już w grudniu bardzo polecała muzeum zabawek, więc w czwartek poszłam.

I od razu stop.

Zastanówmy się przez chwilę nad ideą i istotą zabawek.

Instytucja zabawki zakłada, że osoba, która się nią bawi (najczęściej dziecko) ma przede wszystkim czas, żeby to robić. Nie musi pracować w polu czy kopalni złota, nie musi bawić młodszego rodzeństwa. Ma czas wolny, którego istnienie zakłada podział pracy i – bardzo często – jakąś formę wyzysku, na przykład małżeństwo albo życie w rodzinie. 

Dziecko jako odrębny etap rozwoju człowieka zostało „odkryte” dopiero w dziewiętnastym wieku. Wcześniej uważano, że jest to po prostu miniaturowy dorosły, co widać chociażby po ówczesnych ubraniach dla dzieci – malutkich wersjach poważnych strojów.

Ogromną rolę w zbadaniu i opisaniu etapów rozwoju dziecka odegrał szwajcarski psycholog Jean Piaget, więc tym bardziej warto zapoznać się ze światem zabawek małych Szwajcarek i Szwajcarów.

Kolejnym istotnym pryzmatem, przez który możemy spojrzeć na zabawkę, są środki materialne. Im bardziej zaawansowana zabawka, tym większych środków wymaga. Zabawki wystawiane w muzeum w Bazylei są wybitnie mieszczańskim wytworem. Po pierwsze, są właśnie tak bardzo zaawansowane i kosztowne, że mogły się znaleźć tylko w mieszczańskim domu. Po drugie, przedstawiają życie mieszczaństwa w miniaturze.

Właśnie to czyni to muzeum tak interesującym pod względem kulturoznawczym!

Jeśli chcemy się dowiedzieć czegoś o danym społeczeństwie, 

warto sprawdzić, czym i w co bawią się jego dzieci.

Zatem, przyjrzyjmy się eksponatom.

Życie codzienne, tak zwana zabawa w dom oraz

kobiety/dziewczynki i miśki jako klub niewidzialnej ręki pomagający w niekończących się obowiązkach domowych.

W mieszczańskim domu mężczyzna pozostaje wielkim nieobecnym.

W mieszczańskim domu kobiecie towarzyszy misiek!

Wobec tego nie dziwi już fakt, że nawet na oddziale położniczym na świat przychodzą miśki:

Nasuwa się pytanie, kto się bawił tymi zabawkami.

Czy były do tylko/głównie dziewczynki?

Na to wskazywałaby ponadprzeciętna reprezentacja figur płci żeńskiej.

 

Zresztą, przyjrzyjmy się tym figurom.

Jest to doskonały przekrój stereotypowych ról kobiecych zgodnie z podziałem na poszczególne etapy życia.

1.     Dziewczynka: nieokiełznana buszująca w zbożu – grzeszne przyjemności stosownie do wieku: gluteina

 2.     Nastolatka: sublimująca pożądanie prawdziwych grzesznych przyjemności w ubrania, buty, dbanie o ciało

 

3.     Młoda kobieta na wydaniu: kusząca a wiecznie niedostępna.

Z założenia.

 

4.     Matka: pozamiatane

5.     Babka: pogrzebane

 

6.     Nasza ulubiona: tancerka, muza, modelka, frywolna ladacznica!
Żyje poza nawiasami społeczeństwa.
W skrócie: żyje.

Konkluzja?

Nie dziwi. Zajrzyj do Das Unbehagen in der Kultur Freuda:

im mniej wolno ci być Szóstką, tym bardziej rekompensujesz:

jedzenie,

zakupy,

kuszenie,

dzieci.

Zatem, co o seksualności Zachodu mówi jego rozbuchana konsumpcja?

#histeria

Do wszystkich Szóstek out there:

jeśli Ty także – niczym mieszczka – masz w domu miśka

zamiast mężczyzny,

szukaj ratunku u bootyman’a:

I pytanie za 100 punktów:

Z jakich zamierzchłych czasów jest domek?

Jest z 1998 roku.

Noch Fragen?