W **** billboardów za Polską, Europa

Gdyby nie dokładnie dwie osoby w mojej fejsbukowej bańce, nie wiedziałabym, nie pamiętałabym, że przedwczoraj była rocznica śmierci PrzywódcyGangu.

Dla mnie, wychowanej w Niemczech, to postać niejednoznaczna, czemu - o dziwo - dawałam wyraz jeszcze przed wyjazdem z Polski. Rzecz miała regularnie miejsce w ostatnim pokoju moich dziadków - pokoju do modlitwy i śmierci, bo tylko w takich celach pokoju tego używali tak zwani dorośli. Co innego ja, dziecko. Czasami, od święta, spałam tam na rozkładanej wersalce wraz z jakąś Siostrą pod wielką, ciężką pierzyną z naszych gęsi. W tymże pokoju wisiała płaskorzeźba SzefaGangu, którego nakazano mi kochać. Ja jednak nie potrafiłam oddać się tej relacji ot tak, bez refleksji i zaczepnych kuksańców zniewagi. Ale to może temat na inną rozprawę...

Pomijając oczywiste zasługi tego człowieka dla losów Polski, pomijając wielce kontrowersyjną postawę w obszarach antykoncepcji chroniącej przed HIV, równouprawnienia kobiet i mężczyzn czy też pedofilii w Kościele katolickim, ceniłam sobie Jego postawę wobec kwestii przebaczenia.

Przebaczenie jest kluczowym krokiem ku szczęściu i zdrowiu emocjonalnemu.
Przebacza się tylko i wyłącznie dla siebie i dla własnego dobra.
Przebaczenie to nie jest żadna łaska, to paląca konieczność.
Believe me sweetie, nie chcesz targać tego syfu przez całe życie.
Zrzuć to z siebie, spróbuj zrozumieć, poczuj drugiego człowieka i idź naprzód.
Podobało mi się, jak to zrobił z tym zamachowcem.

Ale nie byłabym sobą, gdybym w kółko nie przypominała o tyci, tyci drobnym szczególiku:



To jest dorosłość,
chciałaś jej od podstawówki...