#Valentine's

I po co Ci to było, Koniczku?

Musisz to sobie jeszcze oglądać w operze?

Opera-horror.

Po siedmiu minutach rozważałam opcję na RudiRaus, no ale gdzie ja bym poszła?

Od siebie nie ucieknę.

Bardzo mnie zemdliło i wszystko inne, ale że było to na II balkonie, to po zejściu do szatni dominująca w tym była złość i - I swear – jakby mnie któryś w foyer zaczepił oślizgłym tekstem, to by gorzko pożałował.

 

Co za piękna ironia/mądrość, że Opera Narodowa wystawia te dwie opery w „święto zakochanych”. Zakochani, my ass. Tell me about it. Podczas „Jolanty” goguś obok mnie na zmianę zerkał a to na zegarek, a to na mnie, ale wcale nie na swoją „Walentynkę”, której nawet nie dotknął. Ożywił się dopiero przy Sinobrodym – i to jak! Wszyscy się ożywili. W trzecim balkonie publiczność wstała z krzeseł. No bo kto by dzisiaj jeszcze wierzył w fantasmagorie wydumanej, wypaczonej, krzywdzącej, władczej, posesywnej, dualistycznej „romantycznej” „miłości”, do której zmierza ta Jolanta? Tylko przedszkolaki, ale one nie chodzą w Walentynki do opery. (W Walentynki to raczej perfekcyjna pani domu z piłkarzem. Ciekawa jestem ich dyskusji na temat tych oper...) Cała reszta już troszeczkę liznęła życia, zna ten kraj i wie, że my tu mamy taki klimat, że raczej Sinobrody niż Werter.

Sorry.

Bardzo mocne jest to zestawienie. W Jolancie mężczyzna sprawia, że niewidoma zaczyna widzieć. I to jest w ogóle bardzo dobra alegoria. Wszyscy wokół utrzymują iluzję, że jej stan jest normalny. Ona nie może się dowiedzieć, że inni widzą. Jak w Undergroundzie Kosturicy. Potem pojawia się On i Ją uświadamia, za co Jej ojciec grozi Mu śmiercią. Następnie Ona zdrowieje i widzi. I to już nie jest takie fajne. Niekoniecznie jest z tego zadowolona. Rzeczywistość, prawda – to nie są łatwe sprawy.

Dobre przesłanie. Muzyka nudna, jak dla mnie.

W Sinobrodym natomiast kobieta symbolicznie ślepnie po wejściu w związek, mimo że ma jeszcze przesłanki i wystarczająco dużo czasu, żeby się tam nie pchać do tego zamku śmierci.

Zamiast kontaktu z intuicją jest „Kocham Cię”, meaning: „Kochaj mnie, please, błagam, kochaj mnie, choćbym miała umrzeć”.  

I potem cały ten hardkor.

Zrobili to filmowo. Muzyka jest już bardzo nowoczesna i czasami brzmi po prostu jak z Hitchcocka (a napisano ją ponad 100 lat temu). Świetnie oddaje emocje postaci na scenie i jest bardzo porywająca. Do tego psychodeliczna, somnambuliczna scenografia Kudlicki (w Jolancie też), zimne światło, bardzo filmowa gra aktorska śpiewaków i współczesne stroje + wizualizacje komputerowe. To wszystko w języku węgierskim, który w połączeniu z bas-barytonem brzmi po prostu upiornie.

To był prawdziwy horror.

W życiu żadna opera mnie tak nie poruszyła.

I mean, fizycznie. Z trudem dotarłam do domu.

Odkąd znam Buddystę dogłębnie rozumiem określenie „być roztrzęsionym”...

Bo jest niestety ten minus, że ciało pamięta to, co świadomość sobie zmiotła pod dywan.

I tak to się potem kończy, że masz mdłości po operze i w wielkiej spódnicy z koła, w pełnym makijażu i koronkach malowniczo gnijesz na kanapie jak zwłoki.

W Walentynki i jeszcze dłużej.

Hell, yeah.