Powietrze

Żebyśmy się dobrze zrozumieli -
uważam, że dojrzałość polega między innymi na tym, żeby pojąć, że ryzykowanie swojego życia w arktycznych głębinach
jest skrajną autodestrukcją, którą umożliwia nam wylew hormonów i neuroprzekaźników.
Nikt emocjonalnie zdrowy, przy zdrowych zmysłach
nie zlazłby pod lód na 20 lat.

To robią osoby złamane, wybrakowane, wypatroszone z siebie
w poszukiwaniu swojej istoty.
System patriarchalny odgrywa tu kluczową rolę.
Schwytać, uwięzić, uzależnić.
Potem już wszyscy chodzą jak w zegarku i dają sobie czerwone kwiaty z kolcami - na dowód swojej miłości.

 
Mózg osoby "zakochanej" klinicznie podobno nie różni się niczym od osoby będącej pod wpływem narkotyków. Aktywizują się te same obszary.

Tak zwana miłość romantyczna to tak naprawdę oksymoron i jedna z największych ściem kultury Zachodu.
Zaraz po religii.
Ludzie się z tego leczą.
Są grupy terapeutyczne dla osób "uzależnionych od zakochania".
To nie żart. To czysta biochemia.
Ludzie ćpają ludzi.

Ona z tego wyszła.
Wygrzebała się z przerębla,
rozpaliła ogień na lodzie, bo nie miała siły dojść do brzegu.
Uratowany zachłysnął się tlenem i nie bardzo był z nim kontakt.

Później, stopniowo, krok po kroku uczyła się żyć na powierzchni, bez obciążeń.

W tych okolicznościach okazało się, że jest stworzona do latania, a kiedy już wypróbowała te supermoce,
postanowiła,
że już nigdy, przenigdy nie zamoczy skrzydeł w wodzie zimnej jak lód.

A na brzegu czekały zupełnie nieznane obszary...

Jules twierdzi, że tamto było potrzebne, żeby dotrzeć na brzeg.
W moim przypadku widocznie tak,
ale jestem przekonana, że to może wyglądać też całkiem inaczej. Można od początku żyć na brzegu i zgłębiać las.