Embrace/dzikie dzieci

Fantastyczna, wolnościowa edukacja zaczyna się od tego, że na ścianach szkoły nie wiszą pożółkłe zdjęcia starych panów z szablą i krzaczastym wąsem ani mężczyzn z zakonu autoagresji. Najlepiej, żeby młodzież sama zdecydowała, z czym chce codziennie obcować. Jeszcze lepiej, jeśli młodzież sama to wykona:

Powyżej: korytarz prowadzący do sal plastycznych i nauk przyrodniczych

Poniżej: sala do biologii

Ja siedziałam przy ścianie obok Baloo i Mowgliego. 

Pierwsza lektura z języka niemieckiego w tej szkole (czyli w 5-tej klasie) była o dziewczynce wychowywanej przez wilki. Dzikie dziecko żyjące w wolności.
Rzuciłam tą książką o ścianę - eksces, na jaki po raz kolejny pozwoliłam sobie dopiero 25 lat później.

Dzikie dziecko samo siebie utemperowało.

Powyżej: jeden z eksponatów w auli, w której odbywają się też przedstawienia i koncerty oraz różne inne imprezy:

Hol z wyjściem na patio.  

Poniżej: patio, a w tle oświetlona sala do muzyki. 

W tej części budynku bliżej poznałam Holly'ego w 1992 roku.

Ja śpiewałam w chórze musicalu Mary Poppins, a Holly był tam pierrotem wyskakującym z kartonu... 

Regularnie cała ekipa musicalu dostawała opierdol od mamy Holly'ego. Tak na wszelki wypadek.

Te słynne szafki, o których Foxy tak marzyła.
Poniżej: podwórko palaczy. Od 16-tego roku życia można było już legalnie palić - razem z kadrą nauczycielską, która zwracała się do nas per Pani/Pan, chyba że ustaliliśmy, że wszyscy mówimy do siebie po imieniu.

Ta szkoła jest bardzo brzydka. 

Nigdy mi się nie podobała.

A mimo wszystko...